خرید کتاب
| روزکی چند در جهان بودم | بر سرِ خاک باد پیمودم | |
| ساعتی لطف و لحظه‌ای در قهر | جانِ پاکیزه را بیالودم | |
| باخرد را به طبع، کردم هَجو | بی‌خرد را به طمع بستودم | |
| آتشی برافروختم از دل | و آبِ دیده ازو بیالودم | |
| با هواهای حرص شیطانی | ساعتی شادمان بنغودم | |
| آخرالعمر چون سرآمد کار | رفتم تخم کِشته بدرودم | |
| گوهرم باز شد به گوهر خویش | من از این خستگی بیالودم | |
| کس نداند که من کجا رفتم | خود ندانم که من کجا بودم |
| دل گرچه درین بادیه بسیار شتافت | یک‌موی ندانست ولی موی‌شکافت | |
| اندر دلِ من هزارخورشید بتافت | آخر به کمالِ ذرّه‌ای راه‌نیافت |
بوعلی در قطعه‌ای با این‌که به نحوی ترکِ ادبِ شرع می‌نماید، جهل و حماقت را زشت می‌شمارد؛ اما این قطعه دارای طنز دلپذیری است که بر ترکِ ادب شرع غلبه دارد. جهل و حماقتی که باعثِ حکم شرع بر تحریم میشود و عقلا و علما را به زحمت و رنج انداخت:
| غذای روح بود بادهٔ رحیق الحق | که رنگ و بوش کند رنگ و بوی گل را دق | |
| به رنگ زنگ زداید ز جانِ اندهگین | همای گردد اگر جرعه‌ای بنوشد بَق | |
| به طعم تلخ چو پندِ پدر ولیک مفید | به پیش میطل باطل به نزدِ دانا حق | |
| مِی از جهالتِ جهّال شد به شرع حرام | چو مَه که از سببِ منکرانِ دین شد شَق | |
| حلال گشته به فتوای عقل بر دانا | حرام گشته به احکامِ شرع بر احمق | |
| شراب را چه گنَه گر که ابلهی نوشد | زبان به هرزه گشاید دهد ز دست ورق |
درباره این سایت